Çağan Atakan Arslan’dan Çocukluğu Hakkında Özel Açıklamalar

Beni kurtaran ve yok olmamı engelleyen şey spordu. Bir şeylerden kaçmaya kurtulmaya ve öteki yerlere atmaya inanç olması gerekiyor şampiyonluğu yakalaması için. Benim doğup büyüdüğüm yerdeki arkadaşlarımın yarısı ya unsur bağımlısı ya cezaevinde ya da bu stil işlerle ilgileniyor. Bunun bedelini ziyadesiyle ödedim. Sıfır noktasından tekrar sıfır noktasına geldim. Hayat herkese nazik davranmıyor bize de davranmadığı üzere.

“Sofrada Tuz Yok Diye Annem Dayak Yerdi”

Atakan kelamlarına şöyle devam etti; “Kadıköy’de doğdum. Çocukluğum 7 yaşından sonra pek sarmadı. Hem babannem dedemlerle, hem de annemlerle bir arada büyüdüm. Hatırladığım şeyler genelde şiddetle hengame gürültüyle alakalı. Şiddetle alakalı sevgisizlikle alakalıydı. Meskende memnun bir an pek hatırlamıyorum. Bunlar bende daima travma olarak kaldı. ‘Sofrada niçin tuz yok’ diye annem dayak yerdi. Yüksek şiddetin olduğu bir ailede büyüdüm. Babamla görüşmüyorum, düzgün diyemeyeceğim. Çok uzun mühlet sonra bir kez görüştüm o vakit ağlamıştım lakin sonra yeniden o hissiyat kayboldu. Tahminen bir beşerle birlikte büyümeniz gerekiyor, bu olmayınca o sıradan bir insan üzere oluyor.”

“Yıllar Sonra Annemi Gördüğümde Saatlerce Ağladım”

“Anne baba olana ehliyet verilmeli yoksa biz travmalarla dolu bir toplumuz” diyen Arslan şöyle devam etti; “Babam meskene gelsin istemezdim, seyahate giderdi dönsün istemezdim. Annemi de yıllar sonra gördüm. Ben gittim bir Anneler Günü’nde. Merak ettim bu kadar yıldır görüşmedik neler oluyor diye. His boşalması yaşadım, çok ağladım. Güya ona da kendime de haksızlık yapıldığını düşündüm o an. 2-3 saat ağlamışımdır neden bu türlü oldu diye. Kendimi bir yabancı yanında hissettim, bir boşluk benim için çok bir şey hissetmiyorum. Keyifli bir aile içinde büyümüş olsam öbür şeyler olabilirdi, farklı hissedebilirdim kendimi.”